تأثیر فعالیت بدنی مادران افسرده در دوران بارداری بر شاخص های رشدی بدو تولد نوزادان

مقدمه: شیوع افسردگی در دوران بارداری ازجمله موضوعاتی است که محققان را بر آن داشته تا به مطالعه در مورد پیشگیری و یا درمان آن بپردازند. هدف از این مطالعه بررسی تأثیر فعالیت بدنی مادران افسرده در دوران بارداری بر شاخص­های رشدی بدو تولد نوزادان است. روش بررسی: روش تحقیق در این مطالعه از نوع نیمه تجربی بود. سه گروه: افسرده (27=n)، افسرده دارای فعالیت بدنی (32=n)، و گروه کنترل (30=n) مورد بررسی قرار گرفتند. به منظور بررسی وضعیت افسردگی از پرسشنامه افسردگی بک استفاده شد. برنامه تمرین هوازی شامل 8 هفته (3 بار در هفته، به مدت 30 دقیقه با شدت 40-50 درصد حداکثر ضربان قلب استراحتی) بود. پس از زایمان، پژوهشگران ارقام مربوط به سه شاخص رشد جسمی عمده یعنی قد، وزن و اندازه دور سر نوزادان را استخراج کردند. برای تحلیل داده¬ها از آزمون آماری تحلیل واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی استفاده شد. نتایج: نتایج نشان داد که سه شاخص رشدی دور سر، قد و وزن در نوزادان مادران افسرده به طور معنی داری کمتر از نوزادان مادران غیرافسرده و مادران افسرده با فعالیت بدنی بود (05/0 p≤). به ترتیب گروه کنترل و مادران افسرده با فعالیت بدنی، نوزادانی با شاخص بهتر رشد به دنیا آوردند. نتیجه دیگر نشان داد که سطح افسردگی گروه افسرده با فعالیت بدنی متعاقب پروتکل تمرینی از درجه بالا به درجه افسردگی متوسط بهبود یافت )001/0p=). نتیجه­گیری: به نظر می رسد فعالیت بدنی راهکاری مؤثر در جهت کاهش میزان افسردگی مادران باردار و بهبود شاخص های رشدی نوزادان است.